از این همه حقارت!

لازم نیست این حتماً کلام قصاری از سهراب سپهری یا شریعتی یا انیشتین باشد یا طی یک ای‌میلِ ارسال‌شده به جمعی چندهزارنفری نازل شده باشد. گاهی وقت‌ها بعد از یک «مرور» یا یک «چرخ» کوتاه در هرجا می‌بینی حقارت بعضی آدم‌ها آن‌قدر مهوع شده که دیگر لازم نیست نه درکشان کنی، و نه حتی دل بسوزانی بر آن‌ها. صبر کن. خودش نیست می‌شود!