اصغر فرهادی و اسکار

حس چندان غریبی نیست. شاید اگر دست من بود می‌رفتم مثلاً «مسافران» بیضایی را درمی‌آوردم یا «هامون» مهرجویی را یا حتی «بای‌سیکل‌ران» مخملباف را و می‌فرستادم برای اسکار. اما حالا که می‌بینم فرهادی سفیر صلح شده با فیلمش و اسکار به‌حقش (چون دست کم این فیلم از بقیه فیلم‌های شرکت‌کننده در اسکار انصافاً چیزی کم نداشت) می‌توانم لبخند بزنم و در این عصر برفی، بعد از فروکش کردن ذوق دیشب به لطف شبکه سی تی وی، بگویم که مبارک باشد اصغر فرهادی! من همیشه به کسانی که لحظات شیرین خود را با دیگران قسمت می‌کنند احترام می‌گذارم. صرف نظر از تمام بحث‌هایی که در مورد سیاسی بودن جوایز در همه جا هست،‌ این جایزه حس غریبی دارد ، برای من،‌این‌جا، لابه‌لای آدم‌هایی که هنوز هم نمی‌دانم میانشان چه می‌کنم!